
Яқинда бир тадбирга вояга етмаган ота онаси вафот этган болаларни олиб боришимга тўғри келиб қолди.
Тадбир зиёфат, хурсанчлик билан ташкил қилинди. Болалар ҳали бола эмасми, тортинишиб ўтиришди, бир неча мартта дастурхонга қўйилган неъматлардан олиб ўтиришга, тортинмасликка ундашимга қарамасдан кўпчилиги бемалол ўтиришаолмади. Шунда бир нарсага эътибор бердим. Ота-онаси вафот этганига хеч қанча бўлмаган, бу зиёфатларда биринчи мартта бўлаётган болалар нисбатан шодонроқ, эркинроқ ўтиришди. Ота - онаси вафот этганлигига анча бўлган болаларда эса қандайдир маюслиги кўпроқ, махзунроқ кўринишда таъсурот қолдирди. Қайтишимизда нимага эркин ўтирмадинглар, ўйин-кулгу қилиб яйраб ўтирмайсизларми деб ўша болалардан сўраганимда, кўзлари маюс холда: "Бунақа тадбирларда кўп бўлганмиз", - дедида билинар билинмас "уҳҳ" тортиб қўйди. Шу биргина гапида олам-олам маънолар бор эди. Шунча зиёфатлар ўрнига қашшоқликда бўлсада ота - онам билан бирга бўлсам эди деган армон бор эди. Қанча қийинчиликлару йўқчиликлар бўлишига қарамасдан хаттоки ногирон бўлсада ота-онамнинг бағрида бўлсам эди деган нола бор эди. Унда адоғсиз дард бор эди, алам бор эди... Ўрни битмайдиган алам! Ва яна мен тушунмайдиган, тушунаолмайдиган бошқа нарсалар...
Комментарии
Отправить комментарий