ИБТИДО

Тонг ҳам отай деб қолди. Соат 5 бўлган бўлсада болакай ҳалигача ухлагани йўқ, у онасини кутиб ўтиради. Онаси кеча кеч кетганича ҳали ҳануз қайтиб келгани йўқ. Нима қилишини ҳам билмайди. Кўчага чиқиб излашдан маъни йўқ. Дадаси ташлаб кетгани, буваси вафаот этганидан сўнг онаси билан шу ерларга кўчиб келишганига икки кун бўлди. Шаҳарнинг бир чеккасидаги уй, қўни-қўшнилари ҳам бегона. Она кеча, кечаси: “Болам, қўрқмай ўтириб тур, хозир келаман” деб чиқиб кетганича қайтиб келгани йўқ. Кутавериб нима қилишини билмай қолди. Яна ойисининг телефон рақамларини теради. Бу 31 мартта териши экан. Аммо доимгидай: “Телефон апарати ўчирилган”, деган жавоб эшитилади. Ўпкаси тўлиб турган болакай овоз чиқармасдан, унсиз йиғлайди. Томчилар болакайнинг кўзларидан биронга мўралайдию, пастга қараб шўнғийди. Шу кўйи болакай қандай қилиб ухлаб қолганини ҳам билмайди. Тонг отиб, қуёш борлиққа ёйилиб бўлгач уйқудан турдида хурсанд бўлиб: “Ойижоним келган бўлсалар керак, жуда соғиниб кетдим” дедида, о...