Шоир деган номи олиш оссон эмас, бир иккита китоб чиққанда ҳам бу даражага етди деб бўлмаса керак. Шоир унвонини халқ беради, халқ уни шоир деб тан олади, бошига кўтаради. Анашунда шоир деб атай бошлайдилар. Лекин зўрма зўраки шоирликдан фарқли равишда хар-хар замон шеър ёзиб турадиганлар, кўнглидан ўтганларини, дардини назмга туширадиганлар ҳам борки улар ШОИР деган ном олиш учун харакат қилмайдилар, ўзларини шоир хисобламаганликлари учун асло шоирликка даъво қилмайдилар. Даъво қилмаса назмда ёзмасин дейдиганларга жилмайибгина қарайдилару ўтиб кетадилар. Айрим вақтларда уларнинг ёзганлари қалбнинг туб- тубигача етиб боради ва яноқлардан сел бўлиб оқади. Айримларида эса шунчаки эътиборга арзимайдиган чиқади, ўқувчилари ашорини охиригача ўқишмай ҳам қўяверишади. Муҳими қалбидаги дардини етказишга уринаолгани, муҳими кўнглидаги кечинмаларини тушунаоладиган кишига бўлган мухтожлигини ошкор қилаолишида. Уларга бошқа нарса керак бўлмайди.
Балки тарбияланса шоир бўлиб етишишар ҳам, балки яхши устозга учраса эл олқишига сазовор бўлишлари ҳам.
Комментарии
Отправить комментарий